Engelli Depremzede: Günlerce Araçta Kaldık. Kimse ‘Nasılsın, ne durumdasın, ne yersin, ne içersin’ diye sormadı.
MAHİR BAĞIŞI
Osmaniye’de yaşayan Engelli Temizel Ailesi, depremin ardından günlerce arabada yaşamak zorunda kaldıklarını ve kimsenin kendilerine bakmadığından şikayet etti. Engelli Mehtap Temizel, hasar tespit çalışmalarının ardından dün evlerine girebildiklerini belirterek, “Bu süre zarfında kimse bizimle ilgilenmedi. ye ve iç?’ Arabada bahçede yaşıyorduk, soğukta dışarıdaydık”Yakalandım tansiyonum var. Durumumuzu soran olmadı” dedi.
Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’ta meydana gelen ve 11 ilde büyük can ve mal kaybına neden olan depremlerde 40 bin 20 vatandaş hayatını kaybetti. Depremler nedeniyle binlerce vatandaş şehirlerini terk etmek zorunda kalırken, bölgeden uzaklaşamayanlar geceyi arabalarında, sokakta veya çadırlarda geçirmek zorunda kaldı. Engelliler de depremde büyük sıkıntılar yaşadı.
Osmaniye’de Engelli Temizel Ailesi, depremin ardından günlerce araçlarının içinde yaşarken, kendilerini AFAD görevlisi olarak tanıtan bir kişinin sözleri üzerine Mersin’e gitti, ancak kendilerini Bursa’dan arayan böyle bir kişinin olmadığı söylenince. AFAD, ertesi gün geri dönmek zorunda kaldılar ve ikinci bir mağduriyet yaşadılar. yaşadı. Kendilerine herhangi bir yardımda bulunulmadığını söyleyen aile, araçlarının içinde yaşamaya devam etti. Cumartesi günü yetkililerin yaptığı hasar tespit çalışmasının ardından evine giren depremzede engelli Mehtap Temizel, yaşadığı mağduriyeti ANKA Haber Ajansı’na anlattı.
“KİMSE ‘NASILSINIZ, NE DURUMUNUZ, NE YİYİP İÇİYORSUN’ DEMEDİ? BAHÇE İÇİNDE ARABA İÇERİSİNDE YAŞIYORUZ”
“Osmaniye’de yaşıyoruz depremzedeyiz. Üç kişilik bir aileyiz eşim, ben ve 8 yaşında bir oğlum var. Eşim de ben de engelliyiz. Eşim tekerlekli sandalye kullanıyor ben de. baston kullan düne kadar arabada yaşadık yeni evimize yeni taşındık bu esnada kimse ilgilenmedi bize “nasılsın ,durumun ne , ne yiyorsunuz” diyen olmadı. içmek?” mecbur kaldık, mekan geldi, sırada yiyecek alamadık.
“MERSİN’E GİTMEK ZORUNDA KALDIK”
Sonra AFAD’dan bir telefon aldık; ‘Sizi Mersin’e göndermek istiyoruz, gider misiniz’ dediler. Zor durumda kaldığımız için arabamızla Mersin’e gittik. Mersin’e gittiğimizde böyle bir kişinin istemediğini, böyle bir şeyin olmadığını söylediler; O gün bulunduğumuz yere geri döndük.
“ŞİKAYET EDİYORUM, KİMSE İLGİLENMİYOR”
Zor durumdayız ve kimse sormadı. Diğer engelli arkadaşlarımız da aynı formda. Çalışanların izin alamamaları, bazılarının annesinin hasta olması, bazılarının zor durumda olması, soğukta ayaklarının şişmesi… Bizim de ayaklarımız şişti, arabada rahat edemedik. Bu durumdan şikayetçiyim, kimse ilgilenmedi.”
